Quod ea non occurrentia fingunt, vincunt Aristonem;

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Maximus dolor, inquit, brevis est. Sit ista in Graecorum levitate perversitas, qui maledictis insectantur eos, a quibus de veritate dissentiunt. Nec vero alia sunt quaerenda contra Carneadeam illam sententiam. Cur tantas regiones barbarorum pedibus obiit, tot maria transmisit?

Bork: Quamquam tu hanc copiosiorem etiam soles dicere.
Hic ambiguo ludimur.: Quas enim kakaw Graeci appellant, vitia malo quam malitias nominare.
Optime, inquam.: Dolor ergo, id est summum malum, metuetur semper, etiamsi non aderit;
Bork: Hanc ergo intuens debet institutum illud quasi signum absolvere.
Sed videbimus.: Quos quidem tibi studiose et diligenter tractandos magnopere censeo.
Haec dicuntur inconstantissime.: Alterum significari idem, ut si diceretur, officia media omnia aut pleraque servantem vivere.

Pungunt quasi aculeis interrogatiunculis angustis, quibus
etiam qui assentiuntur nihil commutantur animo et idem
abeunt, qui venerant.

Qua exposita scire cupio quae causa sit, cur Zeno ab hac
antiqua constitutione desciverit, quidnam horum ab eo non
sit probatum;

At miser, si in flagitiosa et vitiosa vita afflueret voluptatibus. Quae quidem sapientes sequuntur duce natura tamquam videntes; Quae autem natura suae primae institutionis oblita est? Intellegi quidem, ut propter aliam quampiam rem, verbi gratia propter voluptatem, nos amemus; Cum id fugiunt, re eadem defendunt, quae Peripatetici, verba. Bork Vitae autem degendae ratio maxime quidem illis placuit quieta. Equidem, sed audistine modo de Carneade?

Diodorus, eius auditor, adiungit ad honestatem vacuitatem doloris.
Nihil ad rem! Ne sit sane;
Nam quibus rebus efficiuntur voluptates, eae non sunt in potestate sapientis.

Sed ad haec, nisi molestum est, habeo quae velim.
Etenim nec iustitia nec amicitia esse omnino poterunt, nisi ipsae per se expetuntur.

Duo Reges: constructio interrete. Theophrastum tamen adhibeamus ad pleraque, dum modo plus in virtute teneamus, quam ille tenuit, firmitatis et roboris. Age sane, inquam. Sed eum qui audiebant, quoad poterant, defendebant sententiam suam. Deinde prima illa, quae in congressu solemus: Quid tu, inquit, huc? Summae mihi videtur inscitiae.

In homine autem summa omnis animi est et in animo rationis, ex qua virtus est, quae rationis absolutio definitur, quam etiam atque etiam explicandam putant.